Mijn moeder werd 98

http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1670833/fietspaden-geheim-van-vervoer-houten.html

Nee hoor, het gaat helemaal niet om haar. Het gaat over het vervoer van senioren en mensen met een beperking in Houten.

Ongeveer halverwege het programma stapt ze in het ‘karretje’, niet wetend dat men bezig is met het maken van een televisieprogramma. Voor de opnames starten vraagt men wel of ze geen bezwaar heeft tegen uitzending. Ze gaat akkoord en vervolgens is ze volledig zichzelf. Geen enkele schroom, de zinnen komen probleemloos los. Zoals altijd maar de omstandigheden zou ze als anders hebben kunnen ervaren.

Over haar jongens die haar scherp houden, over oud worden dat je overkomt, over zolang mogelijk zelf blijven doen want als je het kwijt raakt vind je het nooit meer terug. If you don’t use it, you lose it.

Mag ik trots zijn op haar?

Schilderijen voor Lesley

In Het Kontakt van 1 november staat per abuis een verwijzing naar mijn oude website. Het juiste uitgebreide verhaal vind je hier.

Weblog is verhuisd

Van gehuurd naar een eigen koophuis,
een eigen plek op het world wide web,
de inrichting is (nog) niet veranderd,
dus je voelt je onmiddellijk thuis.

Mijn weblog heeft een nieuw internetadres (url). Te zijner tijd ga ik daar een stukje website aanplakken met andere zaken dan mijn blogs. Trouwe bezoekers adviseer ik de snelkoppeling te veranderen in  http://careldemari.nl/weblog . Minder trouwe bezoekers mogen natuurlijk gewoon een snelkoppeling maken 😉 . Alle oude blogs zijn ook op het nieuwe adres te vinden, op deze plek komen geen nieuwe stukjes.

Wil je me blijven volgen? Klik dan op het nieuwe blog weer op de knop volgen en/of vraag een e-mailbericht (ook op het nieuwe), iedere keer dat er een nieuwe post is krijg je dan een melding.

Aangenaam verrast

Eerder schreef ik over roggebrood. Goed roggebrood is een lekkernij en het beste komt uit Steenwijk. Dat is een stelling die ik nooit vol kan houden, het beste dat ik ooit at komt uit Steenwijk. En dat is een stelling die je slechts onderuit kunt halen als je me lekkerder roggebrood geeft.
Dat Steenwijkse roggebrood kwam ik tegen via mijn sportmaat Jan, zijn zus woont in de kop van Overijssel en hij verraste me eens met een broodje. Later heb ik voor hem ook zo’n versnapering meegebracht, we hoefden er maar een half uur voor om te rijden, met andere woorden, we waren toch in de buurt.
Het fabrieksbrood dat in de supermarkten verkrijgbaar is haalt het bij lange na niet bij dit ambachtelijke product. Een redelijk alternatief vond ik in het nabij gelegen Lopik en meermalen fietste ik de tien kilometer heen en terug om een paar pakjes te halen. Duidelijk beter dan de fabrieksverpakkingen maar het kon niet tippen aan het Steenwijkse.
Sportvriend Jan moest afgelopen weekend naar Surhuisterveen, reed na winkelsluiting langs Steenwijk en meldde dat hij niet op het Marktplein aldaar de bakker bezocht had. Ik had daar begrip voor, natuurlijk, maar betreurde het dat ik niet mijn bestelde lekkernij geleverd kreeg.
Tor mijn verrassing  overhandigde hij mij na de sportieve oefeningen  twee pakjes roggebrood van de Friese bakker, dankbaar heb ik ze aanvaard. Ik dacht nog eerst de Lopikse sneetjes op te maken maar, eenmaal thuis maakten we toch maar zo’n Fries pakje open. Dat was smullen! En nu moet ik me ertoe zetten eerst dat Lopikse brood op te eten, verdrongen van de tweede plaats. Ik heb het maar moeilijk!!

Portret op bestelling

Een tijdje terug portretteerde ik de vriendin van onze oudste in de stijl van Andy Warhol. Ze hoort er nu bij en de anderen had ik al op die manier vereeuwigd. Anders dan andere keren deed ik dat grotendeels op mijn wekelijkse schilderavondje. En in die bijeenkomsten leren we van elkaar, brengen we elkaar op ideeën, troosten we zonodig elkaar. En we kunnen een uitdaging geven die overigens met goed fatsoen geweigerd mag worden. Het is dan ook geen opdracht.
Toen Eadaoin in het Ierse (St Patrick)groen het daglicht zag vroeg een van de schildervriendinnen of ik ook kans zag haar op het doek vast te leggen. En ik heb de handdoek opgepakt al was het niet in de stijl van Warhol. Het resultaat kon ik haar afgelopen zaterdag overhandigen, als verjaardagscadeau.
Ze is er blij mee!

En, inmiddels, ben ik weer aan het volgende portret begonnen.

Argentum = bier

Het is al lang geen hype meer, steeds meer steden hebben hun eigen bierbrouwerij weer terug. Als vroeger, voor de grote merken alle verkopen naar zich toetrokken. De Zilverstad kon niet achterblijven vonden Jeriël en Almer. Een stad die zich op toerisme wil richten moet toch tenminste ook zijn eigen bier kunnen brouwen. En zo geschiedde. Vanaf gisteren hebben we ons eigen Schoonhovens bier, in vier smaken nog wel. Ik heb er twee geproefd, die andere komen nog wel. Het smaakte prima, niet van die slobberbiertjes maar drankjes waar je even voor gaat zitten.
Op het etiket staat Argentum, Latijn voor zilver. De relatie met onze stad is dan ook meer dan duidelijk!
Bij de opening waren de nodige horecaondernemers uit de Krimpenerwaard aanwezig. De jonge ondernemers proberen ook op andere wijze hun product aan de man te brengen.

Vaak zijn dit soort brouwerijen in oude panden gevestigd, een molen, een kerk of zo. Zover zijn we hier nog niet. De mannen brouwen in een tamelijk nieuwe fabriekshal. Dat voldoet natuurlijk maar ik hoop dat ze uiteindelijk toch een fraai oud gebouwtje bemachtigen in het centrum, dat is voor de uitstraling wel zo leuk. In ieder geval wens ik hen alle succes! En mocht je een keer in de buurt zijn, vraag gerust naar een glas Argentum.

De etiketten waren nog niet binnen maar die veranderen de smaak niet dus, wat geeft het!

Workshop met klantenbinding

Ze kreeg het voor haar verjaardag cadeau van haar schoonzus, een schilderworkshop bij een bekende kunstenares. Dat wil zeggen, ze kende haar niet maar als leverancier van artikelen in het maandblad Atelier had deze schilder landelijke bekendheid. Hoe dan ook, altijd leuk om wat nieuws te leren, een andere invalshoek biedt mogelijk blijvend perspectief. Bekend met de opdracht, in acryl bloei schilderen, had ze een voorbeeld meegenomen, een veld klaprozen.
Er kwam een aanvullende opdracht, schilder niet met penseel maar met een sponsje (zo’n schuursponsje dat feitelijk voor de vaatwas bestemd is). Omdat ze niet eerder op een dergelijke manier gewerkt had was dat een geweldige uitdaging. Maar wel iets waarbij af en toe een beetje steun en aandacht van de workshopleider gewenst was.
Het werd één grote teleurstelling. Behalve zij en haar schoonzus waren de deelnemers allen adepten van de beroemde schilderes. Erger nog, ze leverden qua werk letterlijk kopieën. Bekend met de opdracht toverden ze stuk voor stuk hetzelfde plaatje tevoorschijn. En dat onder luid applaus van de meesteres.
Haar werk werd als minderwaardig afgedaan. En, toen ze vertelde dat haar ervaring met name in aquarelschilderingen lag werd ze min of meer weggehoond.
Het eindresultaat verdween meteen naar zolder, ik verknip het nog wel een keer tot ansichtkaarten of zo, dacht ze. Ik zou daarentegen zeggen dat ze, de onbekendheid met materiaal in acht genomen een heel aardig schilderij gemaakt had. En dat een compliment meer op zijn plaats zou zijn geweest dan de botte behandeling die ze kreeg. Ik zou zeggen, stimuleren, aanmoedigen!

Later zag ze op de facebookpagina van de bekende schilderes de resultaten van de workshop. Dat wil zeggen, het werk van de adepten, haar werk en dat van haar schoonzus kwam niet in beeld.
Hoe zielig kun je zijn in je arrogantie!