Aangenaam verrast

Eerder schreef ik over roggebrood. Goed roggebrood is een lekkernij en het beste komt uit Steenwijk. Dat is een stelling die ik nooit vol kan houden, het beste dat ik ooit at komt uit Steenwijk. En dat is een stelling die je slechts onderuit kunt halen als je me lekkerder roggebrood geeft.
Dat Steenwijkse roggebrood kwam ik tegen via mijn sportmaat Jan, zijn zus woont in de kop van Overijssel en hij verraste me eens met een broodje. Later heb ik voor hem ook zo’n versnapering meegebracht, we hoefden er maar een half uur voor om te rijden, met andere woorden, we waren toch in de buurt.
Het fabrieksbrood dat in de supermarkten verkrijgbaar is haalt het bij lange na niet bij dit ambachtelijke product. Een redelijk alternatief vond ik in het nabij gelegen Lopik en meermalen fietste ik de tien kilometer heen en terug om een paar pakjes te halen. Duidelijk beter dan de fabrieksverpakkingen maar het kon niet tippen aan het Steenwijkse.
Sportvriend Jan moest afgelopen weekend naar Surhuisterveen, reed na winkelsluiting langs Steenwijk en meldde dat hij niet op het Marktplein aldaar de bakker bezocht had. Ik had daar begrip voor, natuurlijk, maar betreurde het dat ik niet mijn bestelde lekkernij geleverd kreeg.
Tor mijn verrassing  overhandigde hij mij na de sportieve oefeningen  twee pakjes roggebrood van de Friese bakker, dankbaar heb ik ze aanvaard. Ik dacht nog eerst de Lopikse sneetjes op te maken maar, eenmaal thuis maakten we toch maar zo’n Fries pakje open. Dat was smullen! En nu moet ik me ertoe zetten eerst dat Lopikse brood op te eten, verdrongen van de tweede plaats. Ik heb het maar moeilijk!!

Boer wil betere vrouw

Als ik het goed zag was de Goudse Schouwburg gisteravond weer eens tot de laatste stoel bezet. Het immens populaire televisieprogramma Boer zoekt vrouw zal daar mede debet aan geweest zijn. Joep Onderdelinden maakte een parodie op deze serie en dat bracht ons tot de keuze de voorstelling op te nemen in onze jaarlijkse selectie. Met het televisieprogramma  hebben we niets, we kijken, als we kijken, de zondagavond ergens anders naar. Maar aan Boer zoekt vrouw ontkomen kan alleen als je emigreert. Dus krijgen we er best wat van mee, via Twitter, via DWDD et cetera.
De toneelvoorstelling is hilarisch, we hebben weer heerlijk kunnen lachen. Bijna John Lantinghachtige taferelen, alleen wel veel subtieler. Misverstand op misverstand, onuitgesproken verwachtingen, tegen de verkeerde uitgesproken verwachtingen  en half uitgesproken verwachtingen , wat mis kan gaan gaat mis. En dit allemaal in een decor dat simpeler dan simpel, maar o zo doeltreffend is. Kortom, een feestavond.

Verificatiecode #Google

Ik ga me voorzichtig, zachtjes uitdrukken: In ongeveer 30 uur krijg ik onregelmatig smsjes binnen van Google. Waarom? In eerste instantie ter verificatie van mijn aanmelding nadat mijn googleaccount even afgesloten was. Ik had zelf gevraagd om deze mogelijkheid, ter voorkoming dat zomaar iemand met mijn gegevens an de loop kon gaan. Niet lang na de aanvraag ontving ik mail nr 1 met de code. Ik gebruikte de cijfercombinatie en herstelde daarmee mijn verbinding. So far, so good.
Inmiddels ben ik 30 uur verder en heb ik 37 keer dezelfde code ontvangen. Een code waar ik niet op zit te wachten, ik ben immers weer aangemeld. Ik heb me afgemeld en weer aangemeld in de hoop dat via een nieuwe code de oude zou verdwijnen.  Ik heb mijn telefoonnummer laten verwijderen uit de google datebase maar zonder succes, nog steeds om de haverklap zo’ n piepje, je hebt een sms. Ik word er een beetje kriegel van. Een oproep via twitter om advies heeft (nog) geen respons opgeleverd.  Het is dat ik al een beetje gek ben, anders zou ik het er toch van worden!

Er stond een blogje klaar …

Er stond een blogje klaar, een filosofische beschouwing over kunstwerkjes die hier de kust sieren. Het staat nog steeds klaar, ik krijg het niet gepost vanaf mijn telefoon. Geen idee waarom niet, misschien is de foto te zwaar. Ik ga dat nog uitzoeken. ch, je houdt het in ieder geval tegoed.

Dan maar even terug naar gisteravond. Het restaurant dat we uitgekozen hadden staat goed aangeschreven. We worden, vanzelfsprekend in het Spaans harteijk welkom geheten. Vanzelfsprekend, vijf eters, die moet je koesteren n deze periode van crisis en schaarste. Al snel gaat een van de obers over op Nederlands, liever, Vlaams. Ik heb dat meer meegemaakt, ben ook altijd alert. Dat komt doordat we in onze jonge jaren een keer het bedienend personeel ontzettend in de maling namen in het Nederlands. Bij het afrekenen sprak de man ons in onze eigen taal aan, bleek hier een paar jaar geleden naar toegekomen te zijn. Maar goed, nu dus een Vlaming.
Zegt een van ons: ‘Ik vraag me toch af hoe zo’ n Belg hier terecht gekomen is’.
‘Ach, waarschijnlijk toch ook gewoon met het vliegtuig!’  Dat lijkt me toch het meest voor de hand liggen.

Een geoliede machine

Aten we gisteren paella, vandaag werd het voor José een mixed kebab terwijl ik koos voor de lamskoteletjes met muntsaus. Maar het is niet de bedoeling jullie dagelijks te vermoeien met het gekozen menu. Gisteren aten we in een klein restaurant, paar man samen in keuken en bediening. Maar de gegrilde stukjes vlees genoten we in een grote zaak met veel personeel. We werden aan een van de op dat moment nog vrije tafeltjes geplaatst en dat werd de aanleiding tot dit blog. Ik keek recht in de keuken en genoot van de efficiëntie van het personeel en de inrichting van de werkplaats. Alles had zijn plaats, iedereen zijn taak. De obers noteerden de bestelling op een tablet en daarmee werd automatisch de machine in werking gezet. De dame die bestek en borden stond af te drogen bracht mij tussendoor even een bakje met doekje om straks de vingers te reinigen. Vanaf de andere kant (waar de bar bleek te zijn) kwamen onze drankjes. De met de gril belaste kok draaide tussen scherm met bestelling en zijn grilplaat, draaide het vlees om, vulde borden met vlees, groente en frites of een gepofte aardappel. En een ober bracht de borden naar de juiste tafel. Van tijd tot tijd kwam de bediende van de naastgelegen maar tot het concern behorende ijssalon een sorbet brengen, regelrecht naar de juiste tafel. Kortom, een geoliede machine, er was hier duidelijk nagedacht.
Ik mag dat graag zien. En, ja hoor, die koteletjes waren heerlijk!

La cuenta, por favor

We hebben ons de paella prima laten smaken. De variant met zeevruchten deze keer, gamba’ s, mosselen, krabjes, vis. Flesje witte wijn erbij en genieten. Je hebt van die restaurantjes waar de paella zo van de fabriek komt, even opwarmen in de magnetron, eet smakelijk! De twee mosseltjes liggen exact op de plek die de foto aangeeft en dat geld bijna voor alle ingrediënten. Niet de doperwtjes, die houden niet van een vaste plek.
Nee, geef ons dan maar de homemade variant volgens oma’ s recept. Je moet dan wel even een half uurtje wachten maar dat is het alleszins waard.
De koffie toe nemen we thuis wel, die Spaanse variant is door het leidingwater meestal niet te drinken.
‘ La cuenta, por favor!’ , je kunt hier rustig om de rekening vragen. Dat is nooit schrikken als je het Hollandse prijsniveau van een hapje buiten de deur gewend bent.

Starbucks

Altijd leuk als je door een goedlachs meisje geholpen wordt. Zoals zondag, toen ik op Schiphol bij de Starbucks een cappuccino en een gewone koffie bestelde,
‘ Op welke naam kan ik de bestelling noteren?’ Wanneer je wel eens een bakkie doet bij de Starbucks, waar dan ook, weet je dat je die vraag krijgt, Je naam komt op de beker te staan naast je bestelling in kruisjes en codes.
‘ Carel, maar wel met een C, anders gaat een ander er met mijn koffie vandoor.’
‘ Natuurlijk met een C’ en opgewekt noteert ze de naam en rekent de koffie af. Na mij volgt een oude mopperkont die kennelijk niet op de hoogte is van de manier van werken bij dit bedrijf.
‘ Mijn naam?’ moppert hij met een accent dat aangeeft dat hij ergens uit het noordoosten vandaan komt. ‘ Wat is dat voor een onzin, ik wil alleen maar koffie hebben!’
Bij het volgende station krijg ik de twee bekers mee, Carel met een C.

Het is druk maar er komt, niet ver van de toonbank, een plekje vrij. Het eerdergenoemde meisje verwerkt schaterlachend een opmerking van een collegaatje en noteert de bestelling van een volgende klant.
‘ Op welke naam mag ik de bestelling noteren?’  De routineuze vraag komt er weer opgewekt uit.
‘ Doe maar Jan’,  mompelt de man.
‘ Oh, heerlijk, gewoon Jan’, reageert ze prompt, al die buitenlandse namen hier de hele dag, En dan heet er een gewoon Karel, moet ik het met een C schrijven. Met een blij gezicht knipoogt ze naar me. Ik bedenk dat het heel niet vreemd is als haar vader Mohamed, Ali, Moustafa of zo heet. Ik knipoog terug.