Die wil ik!

Vanaf komende zaterdag is in de Schoonhovense boekhandels een uitgave verkrijgbaar over de stadsbestuurders die in de acht eeuwen dat de stad inmiddels bestaat hun sporen hebben achtergelaten. Het boek wordt uitgegeven omdat de Zilverstad per 1 januari aanstaande ophoudt te bestaan als zelfstandige gemeente.
Acht eeuwen. en rond het ontstaan van ons land, de eenwording der Zeven Provinciën, de Staten Generaal, was Schoonhoven heel belangrijk. Daar is nu weinig van over, behalve dan dat het de enige stad in Nederland is met een opleiding voor edelsmeden.
Maar het is en blijft een mooi Hollands stadje en mogelijk haal ik uit het nieuwe boek wel weer mogelijkheden om de serie Het witte huis aan de Voorhaven verder uit te bouwen. 
Voorlopig kost het boek slechts zeven euro, de rest subsidieert de gemeente. Vanaf medio januari wordt dat dertig euro. Ik moet er dus op tijd bij zijn.

1322, Het witte huis aan de Voorhaven

Jan van Beaumont, de jongere broer van graaf Willem III van Holland gaf zijn paard de sporen. Na de laffe moord op zijn vader, Floris V had hij al de gebieden van de moordenaars, Gerard van Velsen, Willem van Zanden en Gerard Craaienhout van zijn broer gekregen. Een terechte afstraffing. Dat was 14 jaar geleden en zo werd hij heer van onder meer Gouda en Schoonhoven. Op dat moment had hij, eerlijk gezegd, geen idee wat hij met die moerassen aan moest. Zo’n Schoonhoven, net een bultje tussen rivieren en plassen. Een dorp met wat boerenbedrijfjes, een smidse, niet veel meer. Maar Willem vroeg hem daar een vesting te bouwen. Hij had het niet direct begrepen maar later viel dan toch het kwartje. De plek was van strategisch belang. Het was ongeveer, maar onduidelijk hoe precies, de grens met het grondgebied van de bisschop van Utrecht. Willem was altijd al de strateeg in de familie geweest. Hij begreep hoe de hazen lopen. Jan had grote waardering voor zijn grote broer, zo noemde hij Willem.
Jan verbleef het liefst in de Zuidelijke Nederlanden, wat moest hij zoeken in dit door muggen geplaagd moeras. Maar broer Willem was de baas en gehoorzamen had hem tot nu toe geen windeieren gelegd. En hij vond een plek waar het toch wel goed toeven was, liet er een kasteel bouwen en kwam van tijd tot tijd langs.
De opdracht voor deze reis was duidelijk, breidt kasteel Schoonhoven uit, bouw een stad en beheers de doorgang op de Lek, de zuidelijk passerende rivier. Willem had uitgelegd dat het voordeel tweeërlei was, een duidelijke grensmarkering en een bron van inkomsten, een tol op deze belangrijke waterweg. 
Het uitwerken van dit klusje was een eitje, beloof de plaatselijke bevolking vooruitgang en je maakt vrienden.
En wat er daarna allemaal gebeurde in het stadje aan de Lek?, klik op de link naar ‘ Het witte huis’ aan de Voorhaven in de rechter kolom en de geschiedenis van de Zilverstad ontvouwt zich!.

Schoonhoven opende haar deuren

Even nastuiteren, mag ik? Vanmiddag opende Schoonhoven haar deuren. Op achtentwintig adressen achtentwintig verrassende optredens. Helaas, ik heb het slechts van horen zeggen maar het moet geweldig geweest zijn. Ik heb alleen de openingsact gezien, de Dam vol publiek en zangers en op een balkon Ingrid Kapelle die een geweldige aria en beste gaf, gesteund door die zangers op het plein. Maar daarna moest ik snel door naar mijn eigen stekkie, Voorhaven 29. Ik heb nauwelijks de tijd gehad om mijn broodjes te eten, bijna constant zaten er mensen in de huiskamer, in afwachting van wat ik te vertellen had. Vijftien verhalen heb ik verteld, allemaal over de geschiedenis van de bewoners van het witte huis. Bij elkaar zijn er ruim honderd mensen op afgekomen. Veel meer hadden we ook niet kunnen bergen. En al die mensen waren enthousiast over het gebodene deze middag.
Ook voor Ivo en Ellen, de bewoner van het pand was het een heel leuke middag.

Nadat het theater weer tot woonkamer was omgebouwd ben ik naar het Bastion gegaan. Daar was de nazit georganiseerd en kreeg ik ook van de andere deelnemers de ervaringen door. Iedereen was enthousiast, heft en geweldige middag gehad.

Een groep van zeven amateurfilmers heeft opnamen gemaakt van alle optredens. Zodra die de boel gemonteerd hebben zal ik hier wel een filmpje plaatsen.

Het witte huis aan de Voorhaven

Stel je voor dat oude huizen verhalen konden vertellen. Dat ze de bijzondere gebeurtenissen konden weergeven van hun wisselende bewoners. Zou je dan niet een prachtig historisch werk kunnen opbouwen waarin die bewoners soms een hoofdrol spelen, soms die geschiedenis slechts als toeschouwer volgen. Want is dat niet altijd zo, sommige mensen spelen het spel, anderen zijn de toeschouwer.
Opgehangen aan bijzondere jaartallen in de stads-, lands- of wereldgeschiedenis volgen we steeds de bewoners van dat ene huis. Uiteraard zijn dat altijd weer andere mensen, met andere beroepen, een andere kijk op de wereld. Wat hen bindt is dat ze op het moment dat de geschiedenis zich afspeelt de bewoner zijn van het witte huis aan de Voorhaven. Het historisch perpectief is echt, de geschiedenis van de bewoner verzonnen. Dat wil zeggen, het had zo maar zo kunnen gebeuren als het beschreven is.

2010

Ze heeft er vele jaren gewoond, in het witte huis aan de Voorhaven. Er kinderen gebaard en opgevoed, de kinderen zien vertrekken op een leeftijd dat dat ook hoort. Lief en leed met haar echtgenoot gedeeld. Een echtgenoot die het huis grondig inpandig aangepast heeft aan hun behoeften. Hij was timmerman, een vakman. Hij plaatste kastenwanden, verlaagde plafonds, wat ze nodig achtten maakten zijn handen. En hij overleed, zij bleef alleen achter.

2003

Al een paar jaar volg ik via de Volksuniversiteit een cursus aquarelleren. De lessen worden op de woensdagavond in het tekenlokaal van het Schoonhovens College gegeven. Vorig jaar september werden we aangenaam verrast door muziek van het schoolbandje dat in het lokaal naast het onze repeteerde. Vooral de pianist/ zanger viel mij daarbij in positieve zin op. Niet dat dat zoveel zegt, ik ben tamelijk amuzikaal maar het swingde gewoon lekker. Tijdens de koffiebreak dus even een blik in het oefenlokaal geworpen. Het bleek een jong ventje te zijn maar hij domineerde duidelijk de hele groep. Of liever gezegd, de anderen accepteerden zijn voorsprong in musiceren en volgden, blij, op deze manier hun bijdrage te kunnen leveren.

1945

Vandaag hebben we mijn moeder begraven. Eigenlijk was ze er al twee jaar niet meer, ook al woonde ze in ons huis sinds mijn jongste broer, Rinus in 1939 naar Indië vertrok. Ries had in die tijd geen werk en was ingegaan op de advertentie die opriep in Nederlands Indië bij het KNIL te dienen. Na een korte opleiding in Nijmegen was hij naar de oost vertrokken. Omdat mijn moeder niet alleen in haar huisje achter wilde blijven hebben wij haar naar de Voorhaven gehaald.