De tuin van Majorelle #MoM15

Terecht werd ik er onlangs op geattendeerd dat een verwijzing naar de Tuin van Majorelle in de serie Marokko op Maandag niet mag ontbreken.

In 1924, Marokko was Frans protectoraat, woonde de schilder Jaques Majorelle in Marrakesh. Majorelle was behalve schilder ook wereldreiziger en bracht van zijn reizen steeds exotische planten mee. En zo onstond een grote botanische tuin. Majorelle’s lievelingskleur was kobaltblauw, een kleur die zeer veel in de tuinornamenten en in huis en atelier gebruikt is. Deze bijzondere kleur blauw is later naar hem vernoemd.

De tuin is na het overlijden van Majorelle verwaarloosd maar na de tweede wereldoorlog weer opgeknapt en voor het publiek opengesteld. In 1980 kocht Yves Saint Laurent het huis en de tuinen. In het huis is onder andere een tentoonstelling van de nieuwjaarskaarten die deze modeontwerper jaarlijks voor privégebruik ontwierp of liet ontwerpen door een van zijn vrienden. Maar waarom woorden besteden aan iets wat beter door foto’s verteld kan worden.

Terug in de tijd #MoM14

We bezochten twee woningen op het platte land. Dat de mensen daar wat anders leven dan we hier gewoon zijn dat wist ik natuurlijk wel. Maar je kijkt je ogen uit. Zo’n ‘keuken’, vol rook omdat er al iets op staat en ondertussen wordt de melk gekarnd. (Groot)moeder zwaait er de scepter. Kleine slaapkamertjes. Een ‘buitentoilet’, dat wil zeggen, lozen op het riviertje. Geen enkele vorm van luxe. De tweede woning was iets groter en daar werden we getrakteerd op een theeceremonie. Mintthee, vanzelfsprekend.

Rabat #MoM13

We zijn onderweg van Casablanca naar Rabat, de hoofdstad. Overal wordt gevlagd. Op onze vraag of er soms iemand van het koninklijk huis jarig is, dan wel of het een nationale feestdag is antwoord Mustapha ontkennend. “Nee, het is omdat de koning vandaag deze regio bezoekt.” Dan is hij vandaag niet ver van huis. Hij woont immers in Salé en Salé verhoudt zich tot Rabat als Buda tot Pest, er loopt slechts een rivier tussendoor. We bezoeken onder andere het plein waar de Hassan-toren staat, daarom heen een plein vol zuilen. Hier had een enorme moskee moeten komen maar de bouw is gestaakt na de dood van de toenmalige sultan. Wel kunnen we een kijkje nemen in het op hetzelfde plein staande mausoleum, wel even wachten want er is hoog bezoek. Het mausoleum wordt bewaakt door mannen te paard en in klederdracht, een vrolijk gezicht.
We bezoeken ook de kasbah van Oudaias aan de Atlantische oceaan. De straatjes en steegjes, de wit-blauwe gebouwen doen denken aan Spaanse en Griekse dorpen. En, zij het van afstand kunnen we een blik werpen op het koninklijk paleis, een enorm complex waar we niet dichtbij mogen komen.
Van de Marokkaanse steden die we bezochten heeft Rabat de minste indruk op me gemaakt.

De ezel #MoM12

Onze bus stopt langs de kant van de weg en we stappen uit om te genieten van een prachtig panorama in de Midden Atlas. Op de parkeerplaats staat een man met kunstig in elkaar gezette nomadententjes, miniatuurtjes, het heeft wel iets van kerststalletjes. Naast hem staat een jongetje van een jaar of zeven, acht met een blikken strijkinstrument, eensnarig. Hij jengelt zijn bedelcentjes bij elkaar, het zal geen Jaap van Zweden worden, vrees ik.
Eenmaal terug in de bus zien we aan de andere kant van de weg Kitty, een van onze medereizigsters staan bij een ezel. Haar man moet een foto van het stel maken. Daarna stappen zij ook in en nemen plaats. Toevallig zitten ze deze dag net voor ons.
Kitty kijkt nog even naar haar ezeltje en merkt op dat het beest zijn staart tussen de poten heeft.
‘Nou nee, Kitty, kijk eens goed, zijn staart zit nog op de juiste plaats, het is geen ezeltje prik hier!’, ik kan het niet nalaten te reageren. ‘Ik weet niet wat je het beestje beloofd hebt maar hij is er bijzonder enthousiast over.’ Als West Friese plattelandse zal ze toch wel eens een hengst gezien hebben?
Grote hilariteit in de bus, zeker als José er overheen gaat met de opmerking: ‘Vervelend voor het beest dat hij geen handen heeft, zelfbediening met hoefjes lijkt me niet zo prettig!’

Een dag te vroeg, ik weet het. Maar ik doe even een paar dagen niet mee, tot later!

Van 20 tot 43 #MoM11

43? Nee, niet het bekende Spaanse likeurtje Licor 43,CuarenteYtres, sterke drank is maar moeilijk verkrijgbaar in Marokko. Bij de hotels kun je een biertje kopen en tijdens het eten een glaasje wijn. Sterker zijn we niet tegengekomen. Het zal er wel zijn, maar dan moet je de weg kennen. Terrasjes, een zeldzaamheid en dan alleen voor koffie en dergelijke. Niet dat er geen Marokkanen zijn die drinken. In een van onze hotels zat een groepje aan het bier in een tempo dat ik niet aan zou willen, laat staan kunnen. En omdat ze het bier moesten halen en de lege flesjes niet opgeruimd werden stond hun tafel al snel vol glas.
Op onze eerste wandeling door Marrakech, vlak bij ons hotel kregen we ook sterke drank aangeboden, geen idee wat het was en per slok, direct uit de fles. ‘Nee, dank u’, daar ga ik echt niet aan beginnen.

Over de Mellah en Fez #MoM10

Mellah is Arabisch voor zout, vroeger een kostbaar goedje maar aan de Atlantische kust natuurlijk voldoende te vinden. En dus was het onderdeel van een levendige ruilhandel. De handel in zout was in Joodse handen in Fez en dus werd de wijk waarin de handelaren woonden Mellah, zout genoemd. Later zijn in Marokko alle Joodse wijken Mellah genoemd, ongeacht de manier van zakendoen waarmee de bewoners hun geld verdienden. Inmiddels zijn de meeste Joden uit Marokko vertrokken naar Israël. De achterblijvers wonen veelal in Casablanca, de stad waar nu het grote geld te verdienen is.

Volubilis en Meknes #MoM9

We vertrokken ’s morgens om 8 uur uit Rabat naar Meknes. Een lange autosnelweg door een dal dat zich een beetje laat vergelijken met de Povlakte. Ongeveer halverwege zien we vliegtuigen parachutisten droppen. Volgens Mustapha zijn het militairen, we geloven hem graag. Want wie springen er nu voor hun plezier op een doordeweekse dag uit een vliegtuig.