Jarenlang heb ik in de weekenden tussen maart en oktober toertochten gefietst met een groep leden van de personeelsvereniging van verzekeraar AMEV. Ik heb er ook nog gevoetbald en getafeltennist en leidde een aantal jaar de bowlingafdeling. Maar goed, toerfietsen dus. Vanzelfsprekend reed de groep in het sponsortenue van het bedrijf. Als hoofdsponsor van de KNWU reden we dus in hetzelfde pakje als de nationale selecties. Dat gaf nogal eens hilarische momenten onderweg. Fietsers die bewonderend langs de kant gingen staan want de nationale selectie kwam aanfietsen, dat soort dingen. We droegen een zwarte wielerbroek met op de zijkant in een groot wit vlak de naam van het bedrijf. Het shirt was in hoofdzaak lichtgrijs maar vanaf borsthoogte wit, grijs en rood. Men zegt dat je alles op internet kunt vinden maar het is me niet gelukt een kleurenfoto te vinden van het wielertenue waarin wij vroeger onze toertochten reden. Maar met deze beschrijving en de foto heb je in ieder geval een beeld.
Voorheen was dat onderste stuk van het shirt niet grijs maar zwart. En dus reden de mannen en vrouwen in een hoofdzakelijk zwart tenue rond, voorzien van de naam van een (levens-)verzekeraar. Dat werd al snel die groep van het dooienfonds. Want niet lang voor de tijd waarover ik het heb kwam wekelijks of tweewekelijks een bode van het ziekenfonds en eentje van de begrafenisverzekeraar een paar centen aan de deur innen. In Utrecht noemden ze dat een [ boje van ut siekefons en eerntje van ut dooiefons].
Carels uitingen 
Voor mij een onbekend gegeven. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe die fondsen toen betaald werden. Ik zal het eens navragen.
de bode kwam aan de deur voor een dubbeltje, vijftien cent premie en zette dan een stempel bij incasso
Dat is nog eens service. Hoewel, via internet is toch gemakkelijker, kun je doen wanneer het uitkomt.