Herdenken #WOT 18-’13

Het woord van deze week is herdenken. Niet vreemd in deze eerste dagen van mei al herdenk ik wel vaker. Maar goed, het collectief herdenken en dan met name met betrekking tot oorlog en vrede, vrijheid en onvrijheid is een weerkerend ritueel dat ik toejuich.
Herdenken, opnieuw denken dus. Dat is verder denken dan bij wat bijgaand plaatje suggereert. En dan begin ik graag daar waar die veteraan nog niet eens in beeld is, die komt slechts om de rotzooi op te ruimen die anderen ervan gemaakt hebben. Overigens, was die veteraan wel een strijder aan de goede kant? Wie maakt dat uit? Was die veteraan ook wel vanuit overtuiging strijder of werd hij gedwongen? Was hij dusdanig geïndoctrineerd dat hij dacht goed te doen? Ik moet denken aan mijn overleden schoonvader die in Indonesië tegen de Jappen vocht en jaren geïnterneerd was. Hij vocht voor een goede zaak. Maar na de oorlog deed hij mee met de politionele acties en daar denken we tegenwoordig heel anders over. Maar hij diende het landsbelang met overtuiging. Wat is goed, wat is slecht. Die Nederlandse jongens die naar Syrië gaan om aan de kant van de rebellen het regime van Assad te bestrijden, zijn die slecht?

Ik sta liever stil bij hoe het zover heeft moeten komen. Hoe een volksmenner in staat is een hele natie te mobiliseren om ten strijde te trekken tegen vermeend kwaad. Die louter uit machtswellust miljoenen voor zijn karretje weet te spannen. Ik denk aan al die miljoenen, zo’n hele natie die als domme schapen achter zo’n waanidee aanlopen. Ik denk aan die mensen die denken dat ze er een goede boterham aan overhouden, uit pure berekening de herder helpen die schapen te hoeden.

Ik sta liever stil bij hoe we kunnen voorkomen dat het zover komt. Dat zo’n volksmenner geen kans krijgt, dat mensen nadenken over wat ze wel en niet geloven, dat we elkaar respecteren ongeacht en dan die hele riedel uit de grondwet.

Ik weet het, ik ben een naïeve idealist, ik zou voor de tweede wereldoorlog met een gebroken geweertje gelopen hebben.