Een afscheid

We proberen iedere maand, behalve in de zomer, een voorstelling in de Goudse Schouwburg te zien. De plaatsbewijzen bestellen we in juni voor het hele komende seizoen. En dan is het afwachten of we alles toegewezen krijgen. De afgelopen jaren was dat wel het geval, mogelijk is het aantal aanvragen vanwege de recessie gedaald.
Zo’n programma samenstellen is nog best lastig. Er is iedere dag wel iets, we willen variatie, een keertje cabaret, een keertje toneel, een keertje muziek. En we willen niet altijd beiden hetzelfde. Dus is het keuzes maken en uitruilen, het lijkt het maken van een regeringsprogramma wel.

Gisteren was het weer zover, ons maandelijkse avondje schouwburg. De keuze was deze keer heel bewust en met wederzijds goedvinden tot stand gekomen. Opgewekt reden we om half acht naar de kaasstad, zin in een avondje onderdompelen in heerlijke avant garde en aanverwant. Want, het Willem Breuker Kollektief stond op het programma. Zonder Willem Breuker, die overleed in 2010. En voor de laatste keer want na het overlijden van de oprichter en naamgever is de band bezig met een afscheidstournee. En wat voor een afscheid!

Drie uur lang genoten we van heerlijke muziek, van prachtige improvisaties en van een Loes Luca die, als van haar verwacht mag worden, haar vrouwtje stond. Het programma, Happy End genaamd, stond in het teken van het afscheid, was voor de helft gevuld met composities van de oude meester en voor de rest samengesteld met nieuwe composities, gebaseerd op ervaringen en anekdotes van mensen die ooit met Willem Breuker of het Kollektief hadden samengewerkt. Ondersteund met beelden uit het verleden. Zonder de anderen tekort te willen doen, voor mij was een improvisatie van Breuker himself, op beeld vastgelegd en af en toe live ondersteund door het orkest het hoogtepunt. Zo knap, zo geestig!

Tegen half twaalf waren we weer thuis. Een kakofonie aan klanken in het hoofd.